Λέγεται ότι τα χρόνια του Μεσαίωνα σε μερικά μοναστήρια, μοναχοί έπαιζαν ένα άθλημα που θεωρείται ο πρόδρομος του σημερινού τένις. Η προέλευση της σύγχρονης αντισφαίρισης ξεκινά το 1856 όταν οι Χάρι Γκεμ και Αουγκούριο Περέιρα έπαιζαν ένα παιχνίδι που ονόμασαν pallelleota. Οι Pereira, Dr. Frederick Haynes και Dr. A. Wellesley Tomkins δημιούργησαν την πρώτη λέσχη τένις το 1874 (Leamington Tennis Club) και καθόρισαν τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού. Αμέσως, το παιχνίδι αυτό διαδόθηκε στην Αγγλία και, από το 1881, σ’ όλη την Ευρώπη.

Ως “καθαρός” αγωνιστικός χώρος, ορίζεται μία έκταση με μήκος 23,77μ. και πλάτος 10,97μ. Σύμφωνα με τη διεθνή ομοσπονδία αντισφαίρισης, για τους διεθνείς αγώνες οι ελάχιστες διαστάσεις ενός γηπέδου είναι 36,57μ. X 18,27μ. διαμορφώνοντας έτσι έναν ελεύθερο χώρο 6,40. στο μεγάλο άξονα του γηπέδου και 3,65m στα πλαϊνά. Για εθνικούς αγώνες αρκεί ένα γήπεδο διαστάσεων 36μ. Χ 18μ. Το ύψος του φιλέ είναι 91 εκατοστά, στο κέντρο του γηπέδου. Στις άκρες των posts, το ύψος φτάνει το 1 μέτρο και 7 εκατοστά. Η κατεύθυνση του γηπέδου, προτιμότερο να είναι από τον Βορρά προς το Νότο, αν χρησιμοποιείται το γήπεδο κατά τη διάρκεια της ημέρας, ώστε να μην ενοχλεί ο ήλιος τους αθλητές στην μεγαλύτερη διάρκεια των αγώνων.

Η επιφάνεια του γηπέδου είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας και πολλοί τύπου χρησιμοποιούνται, τόσο στα επαγγελματικά tour (ATP/WTA) όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο για τη διασκέδαση των αθλούμενων. Χώμα, σκληρό και μοκέτα είναι οι πιο διαδεδομένοι τύποι επιφανειών και το κάθε υλικό έχει διαφορετική συμπεριφορά στο παιχνίδι, προσφέροντας διαφορετικού τύπου διασκέδαση.

Τα χωμάτινα γήπεδα είναι πολύ διαδεδομένα σε ολόκληρο τον κόσμο καθώς είναι από τις πιο φιλικές επιφάνειες για τα πόδια και τα γόνατα ενώ η αργή συμπεριφορά τους, λόγω μεγαλύτερης τριβής μπάλας‐επιφάνειας, προσφέρουν περισσότερο χρόνο αντίδρασης, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να γίνεται πιο διασκεδαστικό αλλά και πιο απαιτητικό. Οι ιδιαιτερότητες στον τρόπο κατασκευής είναι τέτοιες που απαιτούν συγκεκριμένη μεθοδολογία που να εξασφαλίζει την καλή συμπεριφορά και διατήρηση ενός χωμάτινου γηπέδου. Το πιο σημαντικό και παράλληλα δύσκολο κομμάτι που ανεβάζει κατά πολύ το κόστος ενός χωμάτινου γηπέδου, είναι η συντήρηση. Το γήπεδο από κεραμιδόχωμα είναι ένας «ζωντανός» οργανισμός. Το χώμα παραμένει σε καλή κατάσταση μόνο όσο συντηρείται σωστά με το απαραίτητο βρέξιμο, το στρώσιμο και τη συμπίεση.

Είναι ότι πιο κοντινό στο φυσικό και φτιάχνεται από τεχνητό γρασίδι, εμπλουτισμένο με χαλαζιακή άμμο. Ο συνθετικός χλοοτάπητας δημιουργήθηκε από την ανάγκη να μειωθεί το κόστος συντήρησης των χωμάτινων γηπέδων. Έχει λιγότερα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης από το χώμα. Τοποθετείται εύκολα και γρήγορα σε οποιαδήποτε επίπεδη επιφάνεια και αυτό το έχει μετατρέψει σε μια πολύ διαδεδομένη λύση. Θεωρείται γρήγορη επιφάνεια με χαρακτηριστικό της το slide των παικτών, επιτρέποντας το εύκολο γλίστρημα πάνω στη χαλαζιακή άμμο. Λόγω της ειδικής άμμου με την οποία γεμίζεται ο συνθετικός χλοοτάπητας το γήπεδο δεν λασπώνει μετά την βροχή. Οι μεταβολές της θερμοκρασίας, επίσης δεν το επηρεάζουν. Σε αντίθεση με το χώμα δεν χρειάζεται συντήρηση (80‐90% λιγότερα έξοδα λειτουργίας και συντήρησης), παρά μόνο καλό στρώσιμο και κατά συνέπεια το γήπεδο μπορεί να χρησιμοποιείται συνεχώς.

Τα γήπεδα με σκληρή επιφάνεια, είναι ίσως τα πιο διαδεδομένα αυτή τη στιγμή σε ολόκληρο τον κόσμο. Αποτελούν μια πολύ καλή λύση για τένις κλαμπ ενώ η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ που τα κάνει πολύ φιλικά προς το σώμα (γόνατα/αρθρώσεις), λόγω των πολλών και μαλακών στρώσεων που χρησιμοποιούνται. Έχουν μεγάλη μεγάλη ελαστικότητα και απόσβεση κραδασμών. Το χρώμα και η ανάμιξη με την άμμο στην κορυφή της επιφάνειας, δίνουν τη δυνατότητα να ρυθμίσουμε και την ταχύτητα του γηπέδου καθώς πολλά, πλέον, σκληρά γήπεδα πλησιάζουν σε συμπεριφορά την αργή επιφάνεια του χώματος, ακόμα και στα επαγγελματικά tour.